Belize

Hola familia y amigos!
Ik geloof dat ik aan het veranderen ben. Niet alleen van innerlijk, maar ook van uiterlijk.
Ik ben namelijk bruiner geworden! Ja, ik hoor het jullie allemaal denken: Dorinda en bruiner worden? Dat zijn twee dingen die totaal niet bij elkaar horen... Maar het is toch echt de waarheid! Tijdens mijn weekje vakantie in Belize ben ik minder wit geworden.
Alex en ik gingen naar Belize om een speciale reden: ons visa moest vernieuwd worden. Met mijn visa mocht ik hier maar drie maanden blijven en aangezien ik hier in totaal 13,5 maand zal zijn, moest ik voor minstens drie dagen het land uit om hier weer langer te kunnen blijven. Ik wilde in eerste instantie naar Honduras om te duiken, maar dat feest ging helaas niet door, omdat dat land niet geldig is om je visa te vernieuwen en mijn lieve kleine eurootjes mij ook nog eens massaal besloten te verlaten. Belize moest het dus worden.
We konden helaas niet de eerste dag van onze trip al in Belize komen, omdat de boot 's ochtendsvroeg vertrekt, dus verbleven we de eerste nacht in het stadje Puerto Barrios, wat vroeger heel belangrijk was voor de bananenhandel, maar inmiddels echt vergane glorie is.
Natuurlijk was dit ook de plaats waar we weer eens een gek persoon ontmoetten, Carlos genaamd. Dit miniventje kwam ons storen terwijl we aan het genieten waren van een prachtige zonsondergang en vroeg ons de oren van ons hoofd met gekke dingen, zoals welke huidskleur we het mooist vonden. Vervolgens bleven we hem maar tegen komen en wilde ons wel met zijn lamp vergezellen in het donker, op zoek naar een hotel.
De volgende dag zaten we al vroeg in de boot, na Carlos van ons afgeschud te hebben. Hier ontmoetten we de volgende gekkies. Voor ons zaten een jongen en een man uit Honduras. Alex had dikke pret met deze grappenmaker en ze sloegen ons om de oren met de moppen. Het andere gastje was erg rustig en zei niet zoveel. Afijn, toen we in Belize aankwamen moesten we een heel formulier invullen en deze meneer had constant hulp van A. nodig. Kan doordat hij bijna geen engels sprak en er in Belize engels wordt gesproken,ondanks dat er ook spaans op het formulier stond, maar ik verdenk hem ervan dat hij niet kon lezen. Hij had ons verteld dat hij ongeveer 2 maanden met zijn familie zou blijven, maar toen er in zijn paspoort stond dat hij voor 2 weken kon blijven was dat ook goed. De jonge gast zou ook met hem meegaan naar zijn familie. Toen we vroegen hoe ze elkaar dan kenden zei hij ze elkaar hadden ontmoet in Guatemala en dat hij nu meeging ofzo. Toen A. aan hem vroeg hoe de jongere gast heette, ging hij hem het zelf vragen, wat naar mijn mening nogal vreemd is als je met elkaar naar je familie gaat. Ze bleken allebei niet in het bezit van de dollars van Belize te zijn en dus vroegen ze aan Alex of wij het geld voor de bus naar Mango Creek voor konden schieten. Wij moesten dezelfde bus hebben, omdat we vanuit daar met de boot naar Placencia zouden gaan. Alex had hiermee ingestemd. Toen we daar echter aankwamen, ging dit meneertje met een taxichaffeurtje praten en kwam vervolgens naar ons toe om te vertellen dat zijn familie niet meteen kon komen om ons het geld te brengen, omdat zijn neef aan het werk was. Je raadt het al, zeg met dag met je handje tegen het geld... We besloten dus maar ze te verlaten en onze reis met minder geld te vervolgen. Stomme oplichter! Ik ben nog steeds benieuwd waarom ze met elkaar aan het reizen waren terwijl ze elkaar niet kenden. Hij zei nog dat hij hier was voor zaken ofzo. Denk persoonlijk dat ze iets met drugs te maken hadden. Potverdorie...

In Placencia zelf hebben we een fantastische tijd gehad. Het was erg vreemd om opeens overal Engels te moeten praten. Meerdere keren begon ik dan ook in het Spaans te praten tot ik besefte dat de andere persoon me nogal benullig aan keek, hoewel dat er ook mee te maken zou kunnen hebben dat mijn spaans ook weer niet zoooo fantastisch is.
De meeste mensen in Belize zijn Kreools en spreken Kreools, wat een soort gebroken engels, maar echt totaal onbegrijpelijk is. Tot onze grote verdriet was het in dat land zo bloedje heet dat elke keer dat we ergens naartoe moesten lopen (en al helemaal wanneer we onze volle rugzakken meezeulden) , het zweet over ons lijf stroomde en we beiden redelijk chagrijnig werden, al helemaal toen we verkeerd bleken te lopen en dus extra kilometers aan het maken waren.
Gelukkig hadden we ook leuke momenten. De tweede dag in Placencia namen we deel in een snorkeltour. Alex en ik werden door onze privégids naar twee prachtige eilanden gebracht waar we tussen het koraal door zwommen en de prachtigste vissen zagen. Het was een hele bijzondere ervaring om deze droomplekken die ik alleen van foto's kende in het echt te zien. Het bleef moeilijk om te beseffen dat die paradijsjes echt bestaan! Alsof het niet beter kon worden, kwamen we op de terugweg ook nog eens twee dolfijnen tegen en zagen we er twee toen we op het strand lagen te bakken. Toch was er ook nog een groot nadeel aan het snorkelen: toen we die avond terugkwamen en op stoelen neerploften, deed ons achterste enorm veel pijn. Wat bleek, ze waren knalrood! De dagen ernaar was het beter om niet te gaan zitten...

Na drie dagen moesten deze schitterende plaats alweer verlaten om weer naar huis terug te keren en kwamen we diezelfde dag nog in Punta Gorda terecht, een dorp van waaruit we de volgende dag weer met de boot naar Livingston, Guatemala, zouden gaan. Dit laatste stadje is een hele relaxte plaats waar ongeveer de helft van de bevolking ook zwart is. Hier hebben we eigenlijk niet heel veel meer gedaan dan smoothies drinken op het strand en boeken gelezen. Het viel een beetje tegen, want we wilden graag een muziek- en dansshow van de Garifuna, een bevolkingsgroep, zien, maar we konden ze nergens vinden...

De volgende dag gingen we met een boot over de Rio Dulce, de zoete rivier. Een prachtige plek, met ontzettend veel speciale vogels als pelikanen en andere tropische vogels. Ook maakten we een stop bij een speciale warmwaterbron, wat heel vreemd was, omdat het gewoon in de rivier zelf was. Geloof het of niet, maar dit bronnetje was af en toe bloedheet!
Die dag verleven we in een prachtig hostel aan de rivier zelf en ontmoetten we twee Israëlische jongens waarmee we joodse kaartspellen speelden en de avond afsloten met een duik in de rivier, ondanks dat ze niet wilden en pas kwamen toen wij erin sprongen.

Helaas was de volgende dag zondag, wat betekende dat we weer naar huis terug moesten keren met het 15e vervoermiddel van de week, de bus. Tot ziens paradijselijke plaatsen en hallo vieze verbrande-plastic-lucht-en-gelukkig-minder-zweetveroorzakende-buurt-Esperanza, we're back! Time to work again! Laatste weekje helaas...