Doe mij er maar 70
Door: dorindaa
Blijf op de hoogte en volg Dorinda
02 Mei 2011 | Guatemala, Guatemala-stad
Niet gevreesd allemaal: ik leef nog!
De afgelopen tijd heb ik niks geschreven, omdat ik aan het genieten was van taart, mayatempels, helderblauw water, mango's in een hangmat en busritten met kereltjes op het dak. Oftewel: ik was op vakantie.
Vorige week was het Semana Santa, de Heilige Week in het Nederlands, wat een paar vrije dagen voor mij betekent.
Om eventjes te ontsnappen aan het leven hier, besloten Alex en ik dat we een weekje naar Guatemalaanse hotspots wilden. Kim besloot ons te vergezellen en zo gingen we zaterdagochtend met de bus naar de stad Coban. Aangezien deze stad bekend staat om de koffie, gingen Alex en ik de volgende dag op een koffietour. Ik geloof dat ze ons zagen als celebrities, want we hadden maar liefst twee gidsen voor ons tweetjes. Het was erg boeiend om te zien, te horen, te voelen en te proeven hoe het koffieproces werkt. Als afsluiter werden met klemmen aan een kabel vastgemaakt en moesten we naar beneden sjezen. Mochten jullie dit niet geloven, er is heel veel bewijsmateriaal, want die heertjes hebben zo'n beetje elke seconde gefilmd... Toen we weer terug waren in Coban hebben we genoten van een Elote Loco (gekke maiskolf), een nieuwe vriend gemaakt, gekeken naar een processie en hebben we een fantastische foto laten maken terwijl we op neppe paarden zaten en cowboyhoeden of onze hoofden hadden.
Die avond heb ik trouwens de vreemdste persoon ooit ontmoet. We zaten even uit te rusten in de gemeenschappelijke kamer, toen een jongen van een jaar of 20 een gesprek met ons probeerde aan te knopen. Hij was overduidelijk Argentijns, maar om de een of andere reden wilde hij zijn afkomst niet vertellen. De rest van de avond was een aaneenschakeling van rare momenten met deze persoon. Zo ging hij zijn gitaar likken, probeerde een andere gitaar te stemmen, maar maakt het alleen maar erger, sloot Alex op in het toilet, wilde vervolgens mijn toestemming om haar mee te nemen in de douche en besloot als een valse kraai te gaan zingen. Het was dus tijd voor ons om te gaan slapen.
Maandagochtend gingen we in alle vroegte naar Semuc Champey, een prachtige plek, midden in de jungle, dat bestaat uit natuurlijke poelen. De busrit was redelijk chaotisch verlopen, met vijf mensen op vier stoelen, waardoor ik mijn arm wel uit het raam moest hangen en daardoor verbrandde, mensen die op het dak zaten en aan de bus hingen, reclamejongens die ons foldertjes in onze handen drukten terwijl ze aan het raam hingen.
Onze eindbestemming bleek een klein paradijsje te zijn. Het hostel bestond uit allemaal huisje en lag direct aan een prachtige rivier.
Nadat we ons rustig hadden ingecheckt, nachos hadden gegeten en hoofd, schouders, knie en teen in het spaans met een klein chocolaverkoopstertje hadden gezongen, besloten we tot actie over te gaan en mee te gaan met een actieve tour door de grotten. Al zwemmend met een kaarsje in onze handen overwonnen we vele obstakels en baanden we ons een weg door de duisternis. Toen we weer in he licht kwamen was het al bijna tijd voor het avondmaal. Iedereen kreeg om half 8 zijn of haar bestelde eten, waardoor we allemaal gezamelijk aan het eten waren. Tijdens onze maaltijd kwam iemand op het geweldige idee om een salsaparty te houden. De lichten gingen uit, de muziek ging aan, de jongens die er werkten kwamen tevoorschijn en iedereen begon uit de pan te swingen. Helaas heb ik niet veel ervaring in het dansen met een partner, dus daar bakte ik niet veel van. De volgende avond besloten Alex en ik dan ook om de kereltjes over te halen om allemaal alleen te dansen, maar dat stelde ze enorm teleur. Toen ik zei dat we in Nederland altijd zo dansen, zeiden (wat natuurlijk terecht is) dat we in Guatemala zijn en dus met een partner zouden moeten dansen. De hele avond vrolijke meisjes en sip kijkende gidsjes dus.
De tweede ochtend dat we op deze fantastische plek waren, besloot ik aan de rivier te zitten om een sudoko te maken, omdat de hitte niet te houden was door de hoge vochtigheidsgraad. Gedurende een half uur werd ik lastig gevallen door kleine vliegjes die even wilden neerstrijken op mijn benen. Helaas bleek het toen ik terug kwam dat ik bijna 70 keer was gestoken door deze lieve vriendjes. Tot mijn grote spijt heb ik nog steeds te maken met de gevolgen, want mijn benen zijn nog steeds bedekt met mooie rode plekjes.
Naja goed, om een lang verhaal kort te houden: de tweede dag hebben we heerlijk gerelaxed bij de poelen. Hier kon je ontzettend goed zwemmen en een gratis dr. Fish behandeling krijgen, aangezien er allemaal kleine visjes zwommen die ons eelt weg knabbelden. 's Middags besloten Kim, Alex, Markus (duitse vriend) en ik dat we eigenlijk wel naar El Mirador, een uitkijkpunt, moesten klimmen, omdat dat eigenlijk een soort van ongeschreven regel is. Tot grote vreugd van mijn zweetklieren bleek dit alleen een helse tocht te zijn, omdat het enorm uitputtend was. Maar gelukkig wilde ik niet onderdoen voor mijn kompanen en hielden mijn voeten het dankzij mijn mooie mannenschoenen en bereikten we uiteindelijk de top. Na wat foto's genomen te hebben besloten we gauw naar beneden te rennen om het zweet weg te wassen en onze rode hoofden onder water te verstoppen.
De dag daarna zouden we eigenlijk vertrekken, maar we besloten toch nog een dagje te blijven om nog wat meer van de plek te genieten. Hoe slim dat was weet ik niet, want ik heb heel wat geschaafde plekken aan die dag overgehouden, aangezien Alex en ik van de natuurlijke glijbanen af wilden. Je moest alleen meer naar beneden schuiven, maar natuurlijk had ik weer eens geen grip en sjeesde ik naar beneden en knalde toen op in het poeltje van 10 cm diep. Bloedend achterste dus... Gelukkig gingen we ook met tuben op de rivier (met banden) en daagde de gids ons uit om van de brug af te springen. Geen avontuur is mij te eng, en dus sprong ik heel stoer tien meter naar beneden.
Ondanks mijn angst voor krokodillen (het was echt zo'n rivier van tv waar krokodillen doen alsof ze boomstammen zijn) kwamen we heelhuids weer aan wal.
De allerlaatste dag ging Kim weer naar huis en vervolgden Alex en ik onze reis met een 8 uur durende busrit naar Flores, een klein stadje wat een soort van eilandje is, dat in de buurt is van Tikal, een enorme oude Maya-stad. Om 4.30 uur in de nacht werden we met de bus opgehaald om deze ruïnes te bekeken.
Deze vier uur durende tour was enorm interessant. Onze gids leidde ons langs vijf enorme tempels en vertelde dat de het grootste gedeelte nog steeds verstopt ligt onder het gras en de aarde.
We kwamen ook nog oog in oog met een tarantula, die ik nog even vast heb gehouden, vreemde vogels en apen, waar we natuurlijk meteen foto's van wilden maken.
De apen waren helaas niet zo fotogeniek, dus ik heb mijn pogingen om ze op de gevoelige plaat vast te leggen maar gestaakt.Ik had geen idee wat de apen ons duidelijk wilden maken, maar gelukkig sprak onze gids niet alleen spaans en engels, maar ook aaps. Hij begon een potje te brullen en hun waarschijnlijk wat vragen te stellen, waar de apen dan weer op reageerden. Ze vertelden dat ze het niet leuk vonden dat hij hen wakker had gemaakt. Aangezien ik, zoals de meesten van jullie wel weten, erg van dieren houd en talen ook leuk vind, vroeg ik de gids waar hij deze bijzondere manier van communiceren had geleerd, maar dat wilde hij helaas geheim houden. Ach, ik kom er vast nog wel een keer achter.
De Maya's waren ontzettend intelligente mensen en hebben verbazingwekkende gebouwen gemaakt en ideeën gehad. Zo was er een plein waar de gids ging klappen en wij vervolgens het geluid van een dier uit de tempel hoorden komen. Het leek alsof een dier steeds het klappen na deed, maar het was gewoon de akoestiek van de tempel. Ook wisten deze mensen die duizenden jaren geleden leefden met licht te spelen en de maanden te vertellen door het zonlicht die schijn door hun speciaal hiervoor gebouwde plein. Heel bizar allemaal en ongelooflijk indrukwekkend.
Ook hier in Flores hebben we erg interessante dingen meegemaakt. Zo heeft Alex het haar van een Israëlier geknipt en aten we drie avonden achter elkaar taart.
Tijdens de week was mijn zonnebril gebroken, waardoor mijn ene glas er steeds uitviel. Meerdere mensen deelden mij mee dat ik gewoon een nieuwe zonnebril moest kopen, maar dat wilde ik pas doen als ik voor eens en voor altijd het glaasje zou verliezen.
Toen Alex en ik op een gegeven moment op de pier zaten viel er opeens iets van mijn hoofd. Wat bleek, mijn zonnebril bleek de strijd met de zwaartekracht niet meer aan te kunnen en was in het water gevallen. Toen ik achterom keek bleek ik echter nog wel in het bezit te zijn van het befaamde glaasje.
Inmiddels is onze trip alweer een week voorbij. Ik ben afgelopen week weer aan het werk geweest, heb de kakkerlakken opgeveegd die de fumigation niet hadden overleefd, heb een enorme scheur in mijn spijkerbroek opgelopen terwijl ik aan het voetballen was en heb weer Buffy the Vampire Slayer gekeken.
En oja, ik heb eindelijk een nieuwe zonnebril gekocht. Het glaasje neem ik nog wel overal mee naartoe als een aandenken...
PS: Er komen nog meer foto's, maar op dit moment ben ik te moe om ze er allemaal op te zetten.
De afgelopen tijd heb ik niks geschreven, omdat ik aan het genieten was van taart, mayatempels, helderblauw water, mango's in een hangmat en busritten met kereltjes op het dak. Oftewel: ik was op vakantie.
Vorige week was het Semana Santa, de Heilige Week in het Nederlands, wat een paar vrije dagen voor mij betekent.
Om eventjes te ontsnappen aan het leven hier, besloten Alex en ik dat we een weekje naar Guatemalaanse hotspots wilden. Kim besloot ons te vergezellen en zo gingen we zaterdagochtend met de bus naar de stad Coban. Aangezien deze stad bekend staat om de koffie, gingen Alex en ik de volgende dag op een koffietour. Ik geloof dat ze ons zagen als celebrities, want we hadden maar liefst twee gidsen voor ons tweetjes. Het was erg boeiend om te zien, te horen, te voelen en te proeven hoe het koffieproces werkt. Als afsluiter werden met klemmen aan een kabel vastgemaakt en moesten we naar beneden sjezen. Mochten jullie dit niet geloven, er is heel veel bewijsmateriaal, want die heertjes hebben zo'n beetje elke seconde gefilmd... Toen we weer terug waren in Coban hebben we genoten van een Elote Loco (gekke maiskolf), een nieuwe vriend gemaakt, gekeken naar een processie en hebben we een fantastische foto laten maken terwijl we op neppe paarden zaten en cowboyhoeden of onze hoofden hadden.
Die avond heb ik trouwens de vreemdste persoon ooit ontmoet. We zaten even uit te rusten in de gemeenschappelijke kamer, toen een jongen van een jaar of 20 een gesprek met ons probeerde aan te knopen. Hij was overduidelijk Argentijns, maar om de een of andere reden wilde hij zijn afkomst niet vertellen. De rest van de avond was een aaneenschakeling van rare momenten met deze persoon. Zo ging hij zijn gitaar likken, probeerde een andere gitaar te stemmen, maar maakt het alleen maar erger, sloot Alex op in het toilet, wilde vervolgens mijn toestemming om haar mee te nemen in de douche en besloot als een valse kraai te gaan zingen. Het was dus tijd voor ons om te gaan slapen.
Maandagochtend gingen we in alle vroegte naar Semuc Champey, een prachtige plek, midden in de jungle, dat bestaat uit natuurlijke poelen. De busrit was redelijk chaotisch verlopen, met vijf mensen op vier stoelen, waardoor ik mijn arm wel uit het raam moest hangen en daardoor verbrandde, mensen die op het dak zaten en aan de bus hingen, reclamejongens die ons foldertjes in onze handen drukten terwijl ze aan het raam hingen.
Onze eindbestemming bleek een klein paradijsje te zijn. Het hostel bestond uit allemaal huisje en lag direct aan een prachtige rivier.
Nadat we ons rustig hadden ingecheckt, nachos hadden gegeten en hoofd, schouders, knie en teen in het spaans met een klein chocolaverkoopstertje hadden gezongen, besloten we tot actie over te gaan en mee te gaan met een actieve tour door de grotten. Al zwemmend met een kaarsje in onze handen overwonnen we vele obstakels en baanden we ons een weg door de duisternis. Toen we weer in he licht kwamen was het al bijna tijd voor het avondmaal. Iedereen kreeg om half 8 zijn of haar bestelde eten, waardoor we allemaal gezamelijk aan het eten waren. Tijdens onze maaltijd kwam iemand op het geweldige idee om een salsaparty te houden. De lichten gingen uit, de muziek ging aan, de jongens die er werkten kwamen tevoorschijn en iedereen begon uit de pan te swingen. Helaas heb ik niet veel ervaring in het dansen met een partner, dus daar bakte ik niet veel van. De volgende avond besloten Alex en ik dan ook om de kereltjes over te halen om allemaal alleen te dansen, maar dat stelde ze enorm teleur. Toen ik zei dat we in Nederland altijd zo dansen, zeiden (wat natuurlijk terecht is) dat we in Guatemala zijn en dus met een partner zouden moeten dansen. De hele avond vrolijke meisjes en sip kijkende gidsjes dus.
De tweede ochtend dat we op deze fantastische plek waren, besloot ik aan de rivier te zitten om een sudoko te maken, omdat de hitte niet te houden was door de hoge vochtigheidsgraad. Gedurende een half uur werd ik lastig gevallen door kleine vliegjes die even wilden neerstrijken op mijn benen. Helaas bleek het toen ik terug kwam dat ik bijna 70 keer was gestoken door deze lieve vriendjes. Tot mijn grote spijt heb ik nog steeds te maken met de gevolgen, want mijn benen zijn nog steeds bedekt met mooie rode plekjes.
Naja goed, om een lang verhaal kort te houden: de tweede dag hebben we heerlijk gerelaxed bij de poelen. Hier kon je ontzettend goed zwemmen en een gratis dr. Fish behandeling krijgen, aangezien er allemaal kleine visjes zwommen die ons eelt weg knabbelden. 's Middags besloten Kim, Alex, Markus (duitse vriend) en ik dat we eigenlijk wel naar El Mirador, een uitkijkpunt, moesten klimmen, omdat dat eigenlijk een soort van ongeschreven regel is. Tot grote vreugd van mijn zweetklieren bleek dit alleen een helse tocht te zijn, omdat het enorm uitputtend was. Maar gelukkig wilde ik niet onderdoen voor mijn kompanen en hielden mijn voeten het dankzij mijn mooie mannenschoenen en bereikten we uiteindelijk de top. Na wat foto's genomen te hebben besloten we gauw naar beneden te rennen om het zweet weg te wassen en onze rode hoofden onder water te verstoppen.
De dag daarna zouden we eigenlijk vertrekken, maar we besloten toch nog een dagje te blijven om nog wat meer van de plek te genieten. Hoe slim dat was weet ik niet, want ik heb heel wat geschaafde plekken aan die dag overgehouden, aangezien Alex en ik van de natuurlijke glijbanen af wilden. Je moest alleen meer naar beneden schuiven, maar natuurlijk had ik weer eens geen grip en sjeesde ik naar beneden en knalde toen op in het poeltje van 10 cm diep. Bloedend achterste dus... Gelukkig gingen we ook met tuben op de rivier (met banden) en daagde de gids ons uit om van de brug af te springen. Geen avontuur is mij te eng, en dus sprong ik heel stoer tien meter naar beneden.
Ondanks mijn angst voor krokodillen (het was echt zo'n rivier van tv waar krokodillen doen alsof ze boomstammen zijn) kwamen we heelhuids weer aan wal.
De allerlaatste dag ging Kim weer naar huis en vervolgden Alex en ik onze reis met een 8 uur durende busrit naar Flores, een klein stadje wat een soort van eilandje is, dat in de buurt is van Tikal, een enorme oude Maya-stad. Om 4.30 uur in de nacht werden we met de bus opgehaald om deze ruïnes te bekeken.
Deze vier uur durende tour was enorm interessant. Onze gids leidde ons langs vijf enorme tempels en vertelde dat de het grootste gedeelte nog steeds verstopt ligt onder het gras en de aarde.
We kwamen ook nog oog in oog met een tarantula, die ik nog even vast heb gehouden, vreemde vogels en apen, waar we natuurlijk meteen foto's van wilden maken.
De apen waren helaas niet zo fotogeniek, dus ik heb mijn pogingen om ze op de gevoelige plaat vast te leggen maar gestaakt.Ik had geen idee wat de apen ons duidelijk wilden maken, maar gelukkig sprak onze gids niet alleen spaans en engels, maar ook aaps. Hij begon een potje te brullen en hun waarschijnlijk wat vragen te stellen, waar de apen dan weer op reageerden. Ze vertelden dat ze het niet leuk vonden dat hij hen wakker had gemaakt. Aangezien ik, zoals de meesten van jullie wel weten, erg van dieren houd en talen ook leuk vind, vroeg ik de gids waar hij deze bijzondere manier van communiceren had geleerd, maar dat wilde hij helaas geheim houden. Ach, ik kom er vast nog wel een keer achter.
De Maya's waren ontzettend intelligente mensen en hebben verbazingwekkende gebouwen gemaakt en ideeën gehad. Zo was er een plein waar de gids ging klappen en wij vervolgens het geluid van een dier uit de tempel hoorden komen. Het leek alsof een dier steeds het klappen na deed, maar het was gewoon de akoestiek van de tempel. Ook wisten deze mensen die duizenden jaren geleden leefden met licht te spelen en de maanden te vertellen door het zonlicht die schijn door hun speciaal hiervoor gebouwde plein. Heel bizar allemaal en ongelooflijk indrukwekkend.
Ook hier in Flores hebben we erg interessante dingen meegemaakt. Zo heeft Alex het haar van een Israëlier geknipt en aten we drie avonden achter elkaar taart.
Tijdens de week was mijn zonnebril gebroken, waardoor mijn ene glas er steeds uitviel. Meerdere mensen deelden mij mee dat ik gewoon een nieuwe zonnebril moest kopen, maar dat wilde ik pas doen als ik voor eens en voor altijd het glaasje zou verliezen.
Toen Alex en ik op een gegeven moment op de pier zaten viel er opeens iets van mijn hoofd. Wat bleek, mijn zonnebril bleek de strijd met de zwaartekracht niet meer aan te kunnen en was in het water gevallen. Toen ik achterom keek bleek ik echter nog wel in het bezit te zijn van het befaamde glaasje.
Inmiddels is onze trip alweer een week voorbij. Ik ben afgelopen week weer aan het werk geweest, heb de kakkerlakken opgeveegd die de fumigation niet hadden overleefd, heb een enorme scheur in mijn spijkerbroek opgelopen terwijl ik aan het voetballen was en heb weer Buffy the Vampire Slayer gekeken.
En oja, ik heb eindelijk een nieuwe zonnebril gekocht. Het glaasje neem ik nog wel overal mee naartoe als een aandenken...
PS: Er komen nog meer foto's, maar op dit moment ben ik te moe om ze er allemaal op te zetten.
-
02 Mei 2011 - 06:19
Isabel:
Okeeee, Die elote ziet er inderdaad loco uit. benieuwd hoe het smaakt! En waren die processie en de versierde straten nou in die stad waar ik over had gelezen?
XXX -
02 Mei 2011 - 07:07
Astrid:
Haha, ik kan het alleen maar eens zijn met Isabel over die Elote Loco! En verder...het verhaal is te lang om ergens nog op te kunnen reageren, maar het klinkt allemaal super! X -
02 Mei 2011 - 13:36
Dorinda:
Haha ik vond de Elote er ook nogal bijzonder uitzien, maar hij smaakt heel goed! De processies waren in Coban, en jij had gelezen over de processies in Antigua. Daar wilden we eerst naartoe, maar de prijzen van de hostel werden 2 tot 3 keer zo duur! Deze processie was ook leuk om te zien. -
02 Mei 2011 - 18:43
Tu Mejor Amiga:
JALOERS -
04 Mei 2011 - 18:20
Karima:
Ik vind dorinda er anders meer Loco uitzien dan de Elote... -
05 Mei 2011 - 09:18
Diana:
Ik ben jalooeeers. Alweer, haha.
Maar wat een leuke gids, dat ie met apen kan praten zeg, erg gelachen om dat stukje! Ik ga nu even je foto's bekijken!
Veel liefs, en ik ga snel een mailtje sturen! -
09 Mei 2011 - 17:53
Lydia Nomen:
Alweer dank je wel voor je uitgebreide reisverslag. Wat een saai levendje hebben wij hier als ik lees over welke avonturen je meemaakt (waaghals!) en welke vreemde mensen je tegenkomt. In die rivier waar je met een touw/kabelbaantje overheen gaat zouden volgens mij ook goed krokodillen kunnen zitten, althans dat roept de foto bij mij op.
Je schrijft nog steeds heel onderhoudend. Leuk hoor, dat je je zonnebril/het glaasje als leitmotief gebruikt in je verhaal........
Hartelijke groeten,Lydia
-
18 Mei 2011 - 06:55
Susan:
Ik lees het nu pas! Maar het klinkt allemaal echt geweldig daar! En je schrijft er ook echt superleuk over! Snel skypen! xxxxx -
23 Mei 2011 - 09:17
Annemieke:
haha wauw Do! ik ben net de les uitgestuurd door je verhaal, toen ik las over ''de meeste vreemde persoon'' die je ooit hebt ontmoet, kon ik mijn lach niet inhouden. JE SCHRIJFT OOK ECHT TE GRAPPIG. maar, hoe dan ook. Heel fijn weer een levensteken!! heeeeele dikke kus -
03 Juni 2011 - 07:53
Roelie:
Dorinda, van harte gefeliciteerd met je 19e verjaardag!!
Heel veel plezier vandaag en we hopen je snel weer te zien!
Groetjes, Johan en Roelie -
03 Juni 2011 - 09:49
Linda:
hej dorinda,
Van harte gefeliciteerd met je 19e verjaardag! Ik hoop dat je een leuke verjaardag hebt en dat we je weer snel zien! heel veel plezier nog daar.
Liefs,
Linda -
03 Juni 2011 - 21:13
Hans En Francien:
Hai Nicht(je)
Allereerst natuurlijk van Haaaarte gefeliciteerd met je verjaardag. Hartstkke leuk om je verjaardag totaal ergens anders te vieren. We hebben met veel plezier dit laatste verhaal gelezen en Flores en vooral Tikal is echt heel bijzonder. Zijn wij ook geweest dus komen de herinneringen weer boven. Heel veel plezier deze laatste weken.
Hans en Francien -
04 Juni 2011 - 16:40
Frank:
Hee Dorinda!
nog hardstikke gefeliciteerd met je 19e verjaardag!
Hoe is het daar nu?
Groetjes je grote neef
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
