La primera semana!
Door: dorindaa
Blijf op de hoogte en volg Dorinda
20 Maart 2011 | Guatemala, Guatemala-stad
Hola todo el mundo!
Hier is 'ie dan eindelijk: mijn eerste update vanuit Guatemala.
Op het moment dat ik dit schrijf is het 5 uur 's middags en heb ik er net mijn vijfde werkdag op zitten. Ik zou jullie het liefst van alles over vandaag vertellen, maar misschien is het iets overzichtelijker als ik bij het begin begin.
In de nacht van zaterdag op zondag om het heerlijke tijdstip 03.45 uur ging mijn wekker: this is your wake-up call! Hier waren alle voorbereidingen voor geweest, heb ik wekenlang bloed, zweet en tranen geluierd, secret story gekeken en natuurlijk farmville gespeeld. Mijn reis naar Guatemala was begonnen! Na de allerlaatste dingetjes te hebben ingepakt, stapten we eindelijk in de auto op weg naar Schiphol. Na een tearjerking afscheid met mijn ouders was ik opeens helemaal alleen en op weg naar de gate. Daar moest ik helaas nog langs een strenge douane, wat er vast mee te maken had dat ik naar de Estados Unidos ging. Allereerst werd me het hemd van het lijf gevraagd door de meneer van de douane. Of iemand me had geholpen met mijn tas inpakken en of ik verantwoordelijk was voor de inhoud enzovoort. Vervolgens mocht ik plaats nemen in een enorm detectieapparaat. Natuurlijk had ik niks crimineels op mijn geweten en mocht in het vliegtuig in.
Tijdens de tien uur durende vlucht werden er enige heerlijkheden uitgenodigd als ijs en kaas en heb ik genoten van de film ' Burlesque' .
Goed, toen ik dan eindelijk in Houston aankwam moest ik vijf uur wachten en besloot ik mijn tijd nuttig te besteden door een Oreo brownie te kopen. Helaas bleek het alleen dat ik met mijn pinpas niet kon betalen. Ik zag de brownie al aan mijn neus voorbij gaan, maar gelukkig voelde de vrouw achter mij in de rij de behoefte om mij te redden en op die manier ben ik alsnog de trotste eigenaar van de delicatesse geworden.
Afijn, aan alles komt een einde en ook aan mijn wachttijd en vliegreis en kwam ik om 21.03 uur plaatselijke tijd (in Nederland 04.03 uur) aan in Guatemala City, mijn eindbestemming.
De andere vrijwilligers kon ik gelukkig meteen herkennen doordat ze een grote poster hadden en mijn naam aan het roepen waren. Vanaf het eerste ogenblik werd ik meteen warm ontvangen. Aangezien ik meer dan 24 uur wakker was, was ik alleen iets te moe om super lang te kletsen en verdween ik al gauw in de bovenste verdieping van de hoogslapen die Alex en ik delen.
Misschien leuk om iets te zeggen over de andere vrijwilligers:
Alex, 22, Amerikaanse en mijn kamergenote. Zij is hier als de Engelse lerares.
Kim, 23, Belgisch en werkt in het naaiatelier.
Pieter, 25, Belgisch en werkt net als ik in Reforzamiento, een soort bijlescentrum waar we les geven aan kinderen waarvan sommigen naar school gaan, maar de meesten helaas niet.
Dat is soms goed te merken. Zo is er een meisje van 14 die nog steeds heel veel moeite heeft met simpele sommetjes als 5+6.
Maandagochtend mocht ik eigenlijk meteen beginnen met werken. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Wat zou ik precies moeten gaan doen? Hoe zouden de kinderen op mij reageren en vooral: hoe zou dat allemaal gaan in het spaans?
In het begin was het allemaal een beetje onwennig. De kinderen moesten even aan mij wennen en ik natuurlijk aan mijn hele omgeving. Na de ochtend was het ook allemaal een beetje te veel en besloot ik 's middags een dutje te gaan doen in plaats van weer naar Reforzamiento te gaan.
Na een week zijn we eigenlijk wel aan elkaar gewend en willen de kinderen het liefst met me spelen, knuffelen, high fives geven, ondersteuning krijgen bij een puzzel en horen dat ik vind dat ze erg goed bezig zijn.
Je kunt wel merken dat de kinderen niet uit de meest welgestelde families komen. Zo is er een jongetje die nog bij de kleuters zit, terwijl hij volgens mij veel ouder is. Hij ziet er altijd onverzorgd uit, ruikt niet bepaald fris en volgens Pieter komt hij uit een slechte thuissituatie.
Ik vind dit een erg schrijnend geval, omdat hij een enorme druktemaker is en soms vervelend kan zijn, maar aan de andere kant wel echt moeite voor zijn werkjes doet. Thuis wordt hij waarschijnlijk nooit geholpen met schoolwerk en ook denk ik niet dat zijn ouders met hem spelen of hem weleens een knuffel geven, dus probeer ik hem steeds wat extra aandacht te geven. Je kunt duidelijk merken dat een aai over zijn bol hem stiekem erg blij maakt.
Met de kinderen doen we eigenlijk best verschillende dingen. Zo doen we memory met Maya-cijfers met de oudere kinderen en leren we de kleuters links en rechts door middel van een armbandje en versierde papieren handjes.
Vrijdag is het altijd speeldag en dat betekende dat ik vrijdagochtend met de kinderen in het gebouw bleef en ze zelf mochten spelen. Puzzels zijn dan meestal erg in trek. Omdat ik er die ochtend alleen voor stond, was het bij de kleuters wel een beetje een chaos, omdat ze allemaal iets anders pakten, er een enorme rotzooi van maakten en allemaal se~no (denk dat kringeltje op de n en spreek het uit als senjoo) riepen, wat de afkorting is van se~norita en hier wordt gebruikt als juf. Ik merkte wel meteen dat vrijdag niet verplicht is om te komen en er dus ook veel kinderen thuis blijven. Wat ik me dan afvraag is of dat komt doordat ze thuis klusjes moeten doen of dat het ergens anders mee te maken heeft.
's Middags gingen we met de oudere kinderen naar het basketbalveldje. Vanuit Nederland had ik stoepkrijt meegenomen, dus toen ik begon een tekening te maken keken de kinderen me eerste verschrikt aan: was ik nu echt de muur aan het bekladden? Maar toen ik het uitlegde vonden ze het allemaal erg leuk en vroeg een jongetje of ik met hem harten wou tekenen en schreef hij Te amo, wat ik houd van je betekent. Wat ik trouwens erg jammer vind, is dat de meeste kinderen heel veel fouten maken als ze schrijven. Zo klinken de Z en de S hetzelfde als je ze uitspreekt en is dit hetzelfde met de V en de B, wat zorgt voor veel verwarring.
Met andere kinderen ging ik voetballen en overgooien. Die dag had ik echt het gevoel of ik alle kinderen begon te kennen en ze mij ook echt waardeerden. Een erg succesvolle dag dus!
Ik heb al veel vragen gehad over de veiligheid hier. Daarover al ik de volgende keer meer schrijven. Ik heb me in ieder gevoel tot nu toe nog niet onveilig gevoeld. In de hoofdstraat, waar het gebouw van Upavim aan staat, rijdt de hele tijd politie, dus die straat is heel veilig. In kleinere straatjes kan je beter niet gaan volgens veel mensen, maar eigenwijs als ik ben, heb ik daar toch lekker met wat kinderen (waaronder dat ene jongetje) gespeeld. Wij buitenlanders lopen over het algemeen niet veel risico op geweld ofzo, omdat als dat zou gebeuren, ze de ambassades meteen achter zich aan krijgen. Daarnaast heb ik het gevoel alsof ze allemaal weten dat wij vrijwilligers zijn en dat ook echt waarderen. Wij proberen tenslotte de toekomst van hun kinderen te verbeteren!
Sorry trouwens voor het niet of niet snel beantwoorden van jullie mailtjes. Deze week was een ontzettend drukke week en ik was erg moe van alle nieuwe indrukken, dus daarom kwam ik niet toe aan computeren. De jetlag is inmiddels aan zijn einde gekomen, dus ik zal proberen dat in de toekomst beter te doen!
In mijn volgende update zal ik meer vertellen over hoe ik hier leef, de veiligheid en de kinderen. En als jullie nog verzoeknummertjes hebben dan hoor ik het graag!
Team Dorinda houdt het weer voor gezieeeeen!
Hier is 'ie dan eindelijk: mijn eerste update vanuit Guatemala.
Op het moment dat ik dit schrijf is het 5 uur 's middags en heb ik er net mijn vijfde werkdag op zitten. Ik zou jullie het liefst van alles over vandaag vertellen, maar misschien is het iets overzichtelijker als ik bij het begin begin.
In de nacht van zaterdag op zondag om het heerlijke tijdstip 03.45 uur ging mijn wekker: this is your wake-up call! Hier waren alle voorbereidingen voor geweest, heb ik wekenlang bloed, zweet en tranen geluierd, secret story gekeken en natuurlijk farmville gespeeld. Mijn reis naar Guatemala was begonnen! Na de allerlaatste dingetjes te hebben ingepakt, stapten we eindelijk in de auto op weg naar Schiphol. Na een tearjerking afscheid met mijn ouders was ik opeens helemaal alleen en op weg naar de gate. Daar moest ik helaas nog langs een strenge douane, wat er vast mee te maken had dat ik naar de Estados Unidos ging. Allereerst werd me het hemd van het lijf gevraagd door de meneer van de douane. Of iemand me had geholpen met mijn tas inpakken en of ik verantwoordelijk was voor de inhoud enzovoort. Vervolgens mocht ik plaats nemen in een enorm detectieapparaat. Natuurlijk had ik niks crimineels op mijn geweten en mocht in het vliegtuig in.
Tijdens de tien uur durende vlucht werden er enige heerlijkheden uitgenodigd als ijs en kaas en heb ik genoten van de film ' Burlesque' .
Goed, toen ik dan eindelijk in Houston aankwam moest ik vijf uur wachten en besloot ik mijn tijd nuttig te besteden door een Oreo brownie te kopen. Helaas bleek het alleen dat ik met mijn pinpas niet kon betalen. Ik zag de brownie al aan mijn neus voorbij gaan, maar gelukkig voelde de vrouw achter mij in de rij de behoefte om mij te redden en op die manier ben ik alsnog de trotste eigenaar van de delicatesse geworden.
Afijn, aan alles komt een einde en ook aan mijn wachttijd en vliegreis en kwam ik om 21.03 uur plaatselijke tijd (in Nederland 04.03 uur) aan in Guatemala City, mijn eindbestemming.
De andere vrijwilligers kon ik gelukkig meteen herkennen doordat ze een grote poster hadden en mijn naam aan het roepen waren. Vanaf het eerste ogenblik werd ik meteen warm ontvangen. Aangezien ik meer dan 24 uur wakker was, was ik alleen iets te moe om super lang te kletsen en verdween ik al gauw in de bovenste verdieping van de hoogslapen die Alex en ik delen.
Misschien leuk om iets te zeggen over de andere vrijwilligers:
Alex, 22, Amerikaanse en mijn kamergenote. Zij is hier als de Engelse lerares.
Kim, 23, Belgisch en werkt in het naaiatelier.
Pieter, 25, Belgisch en werkt net als ik in Reforzamiento, een soort bijlescentrum waar we les geven aan kinderen waarvan sommigen naar school gaan, maar de meesten helaas niet.
Dat is soms goed te merken. Zo is er een meisje van 14 die nog steeds heel veel moeite heeft met simpele sommetjes als 5+6.
Maandagochtend mocht ik eigenlijk meteen beginnen met werken. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Wat zou ik precies moeten gaan doen? Hoe zouden de kinderen op mij reageren en vooral: hoe zou dat allemaal gaan in het spaans?
In het begin was het allemaal een beetje onwennig. De kinderen moesten even aan mij wennen en ik natuurlijk aan mijn hele omgeving. Na de ochtend was het ook allemaal een beetje te veel en besloot ik 's middags een dutje te gaan doen in plaats van weer naar Reforzamiento te gaan.
Na een week zijn we eigenlijk wel aan elkaar gewend en willen de kinderen het liefst met me spelen, knuffelen, high fives geven, ondersteuning krijgen bij een puzzel en horen dat ik vind dat ze erg goed bezig zijn.
Je kunt wel merken dat de kinderen niet uit de meest welgestelde families komen. Zo is er een jongetje die nog bij de kleuters zit, terwijl hij volgens mij veel ouder is. Hij ziet er altijd onverzorgd uit, ruikt niet bepaald fris en volgens Pieter komt hij uit een slechte thuissituatie.
Ik vind dit een erg schrijnend geval, omdat hij een enorme druktemaker is en soms vervelend kan zijn, maar aan de andere kant wel echt moeite voor zijn werkjes doet. Thuis wordt hij waarschijnlijk nooit geholpen met schoolwerk en ook denk ik niet dat zijn ouders met hem spelen of hem weleens een knuffel geven, dus probeer ik hem steeds wat extra aandacht te geven. Je kunt duidelijk merken dat een aai over zijn bol hem stiekem erg blij maakt.
Met de kinderen doen we eigenlijk best verschillende dingen. Zo doen we memory met Maya-cijfers met de oudere kinderen en leren we de kleuters links en rechts door middel van een armbandje en versierde papieren handjes.
Vrijdag is het altijd speeldag en dat betekende dat ik vrijdagochtend met de kinderen in het gebouw bleef en ze zelf mochten spelen. Puzzels zijn dan meestal erg in trek. Omdat ik er die ochtend alleen voor stond, was het bij de kleuters wel een beetje een chaos, omdat ze allemaal iets anders pakten, er een enorme rotzooi van maakten en allemaal se~no (denk dat kringeltje op de n en spreek het uit als senjoo) riepen, wat de afkorting is van se~norita en hier wordt gebruikt als juf. Ik merkte wel meteen dat vrijdag niet verplicht is om te komen en er dus ook veel kinderen thuis blijven. Wat ik me dan afvraag is of dat komt doordat ze thuis klusjes moeten doen of dat het ergens anders mee te maken heeft.
's Middags gingen we met de oudere kinderen naar het basketbalveldje. Vanuit Nederland had ik stoepkrijt meegenomen, dus toen ik begon een tekening te maken keken de kinderen me eerste verschrikt aan: was ik nu echt de muur aan het bekladden? Maar toen ik het uitlegde vonden ze het allemaal erg leuk en vroeg een jongetje of ik met hem harten wou tekenen en schreef hij Te amo, wat ik houd van je betekent. Wat ik trouwens erg jammer vind, is dat de meeste kinderen heel veel fouten maken als ze schrijven. Zo klinken de Z en de S hetzelfde als je ze uitspreekt en is dit hetzelfde met de V en de B, wat zorgt voor veel verwarring.
Met andere kinderen ging ik voetballen en overgooien. Die dag had ik echt het gevoel of ik alle kinderen begon te kennen en ze mij ook echt waardeerden. Een erg succesvolle dag dus!
Ik heb al veel vragen gehad over de veiligheid hier. Daarover al ik de volgende keer meer schrijven. Ik heb me in ieder gevoel tot nu toe nog niet onveilig gevoeld. In de hoofdstraat, waar het gebouw van Upavim aan staat, rijdt de hele tijd politie, dus die straat is heel veilig. In kleinere straatjes kan je beter niet gaan volgens veel mensen, maar eigenwijs als ik ben, heb ik daar toch lekker met wat kinderen (waaronder dat ene jongetje) gespeeld. Wij buitenlanders lopen over het algemeen niet veel risico op geweld ofzo, omdat als dat zou gebeuren, ze de ambassades meteen achter zich aan krijgen. Daarnaast heb ik het gevoel alsof ze allemaal weten dat wij vrijwilligers zijn en dat ook echt waarderen. Wij proberen tenslotte de toekomst van hun kinderen te verbeteren!
Sorry trouwens voor het niet of niet snel beantwoorden van jullie mailtjes. Deze week was een ontzettend drukke week en ik was erg moe van alle nieuwe indrukken, dus daarom kwam ik niet toe aan computeren. De jetlag is inmiddels aan zijn einde gekomen, dus ik zal proberen dat in de toekomst beter te doen!
In mijn volgende update zal ik meer vertellen over hoe ik hier leef, de veiligheid en de kinderen. En als jullie nog verzoeknummertjes hebben dan hoor ik het graag!
Team Dorinda houdt het weer voor gezieeeeen!
-
20 Maart 2011 - 18:27
Diana:
Jee, super leuk dat het na een korte tijd al zo goed gaat!
Ben nu al benieuwd naar je volgende verhaal(:
xxxx -
20 Maart 2011 - 18:50
Lisanne:
Wouw Do mooi verhaal weer, leuk om te lezen!
Hoop dat de rest van de tijd daar ook zo goed bevalt!
En die brownie zag er goed uit.. -
20 Maart 2011 - 18:54
De Geukertjes:
Erg leuk om je verhaal te lezen en volgens mij ga je een hele hoop meemaken en leren in dit deel van de wereld. Geniet ervan, dan doen wij dat ook een beetje door jouw verhalen te volgen.
Liefs, Pauline -
20 Maart 2011 - 19:09
Isabel:
Blij dat het goed gaat met je!! Vooral na die Oreo brownie, want die zag er toch wel een beetje misselijkmakend uit. Ik heb nog ge probeerd om je het nieuwe album van Jennifer Hudson mee te sturen in een mailtje, maar zip-bestanden zijn toch niet zo klein als ik dacht. Anyway, morgen skypen!!
XXXX -
20 Maart 2011 - 21:38
Astrid:
Jeeh, eindelijk een update! Super! Ik was wel een beetje bezorgd.
Maar zo te horen gaat het goed en daar deel ik dezelfde mening over als Isabel met de Oreobrownie.
We moeten binnenkort even skypen, stuur een mailtje wanneer je kan!
Ik heb jou namelijk ook veel te vertellen: net terug van het Wie-is-de-mol ledenweekend van Alcmaeon op Ameland. En ik wil natuurlijk uitgebreide verhalen horen!
Het klinkt tot nu toe allemaal of je het naar je zin hebt en daar ben ik blij om!
Ik ga nu gauw slapen: 4 uur in 2 nachten doet een mens geen goed! X -
22 Maart 2011 - 11:59
Karima:
die brownie :D
-
22 Maart 2011 - 21:42
Pappie:
Hoi Mop,
Na alle bloed, zweet en tranen die jij (en vooral je ouders) hebben geplengd, fijn om te lezen dat je het naar je zin hebt. Schrijf lekker veel! -
25 Maart 2011 - 08:53
Margot (waar Je Wel :
hoi dorinda
hoe gaat het ? met mij gaat het goed ik hoop je gauw weer te zien is het daar mooi weer ? bij ons wel alle bloemen komen uit
liefs margot -
27 Maart 2011 - 11:37
Petra:
Ha Dorinda,
Wat een genot om je belevenissen te lezen, je wordt helemaal meegenomen door je boeiende schrijfstijl!
Fijn om te lezen dat je het zo goed naar je zin hebt. Ziet er allemaal ook erg gezellig uit op de foto's. Leuk, dat jullie bij elkaar wonen met alle vrijwilligers. Ben wel benieuwd of je ook nog toekomt aan uitstapjes of werk je 7/24?
He, Dorinda, heel veel groeten van de mannen hier, super dat je dit doet, Je leert hier op alle fronten veel van. Geniet van alles en ik kijk uit naar je volgende update.
Veel groeten, dikke zoen! -
28 Maart 2011 - 12:37
Lydia Nomen:
Lieve Dorinda,
Wat een uitgebreid verslag. Dank je wel, want je geeft een goede indruk van waar je bent en wat je allemaal doet. En dat is niet niets, dus. Ik vind je trouwens toch een kanjer dat je nu daadwerkelijk in Guetamala zit en dit vrijwilligerswerk doet. Je kent het gezegde "Als je één mens hebt geholpen, heb je de hele mensheid geholpen". Je mag dus echt trots op jezelf zijn; je hebt je in ieder geval al een week dienstbaar gemaakt aan de kinderen en die laten jou, heel terecht, weten dat ze het fijn vinden. Ze houden van je.
Het is jou wel toevertrouwd om de harten van kinderen te stelen door met ze schoolwerk te doen en met hen te spelen. Geef maar veel aaien over bolletjes en zeg maar vaak dat ze het goed doen; daar groeien kinderen (en ook volwassenen) van.
De foto's laten wel iets anders zien dan die uit Spanje. Wat een verschil van leefomgeving! Ook dat siert je; je bent niet voor 'het mooi' of 'het gemak' in Guetamala.
Ik ben ervan overtuigd dat je door je enthousiasme en spontaniteit voor veel kinderen een heel belangrijk persoon gaat worden, als je het al niet bent. Geniet maar lekker van die kinderen en van alle nieuwe dingen die je meemaakt.
Ik ben niet je moeder, maar toch; zorg goed voor jezelf en neem op tijd rust om alle indrukken te verwerken en gewoon even bij jezelf te komen/blijven.
Hartelijke groeten,
Lydia -
29 Maart 2011 - 14:28
Laura:
Lieve Dorinda,
Wat een goed en uitgebreid verslag! Echt supervet om te lezen wat jij daar allemaal voor en met die kinderen doet :) Dat geeft me echt een warm gevoel van binnen haha. Je moet echt bij mij op de Pabo komen volgend jaar! Je hebt het in je, ik voel het!
Die oreo-brownie ziet er echt zoooo lekker uit. Wat aardig van die vrouw zeg, zijn er dus tóch nog hele lieve mensen in de wereld.
Houd je ons snel weer op de hoogte van alles wat je doet?! Eigenlijk best onwerkelijk dat jij zo'n eind weg bent... onze avonturier!
Heel veel plezier daar! Geef die kinderen de tijd van hun leven en zorg dat je dat zelf ook hebt :)
xxx Laura -
01 April 2011 - 14:31
Karima :
WANNEER KOMT ER WEER ES EEN UPDATE!!!???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
